Wel/Niet/Wel/Niet

Hallo lieve mensen!
Dit is een verlaat waarbenjij verhaal, want ik had dit vorige week zondag al geschreven. Nadat mijn laptop scherm kapot is gegaan had ik niet meer de kans gekregen om dit verhaal er op te zetten. Hier is die (Zondag schrijf ik weer een nieuwe):

Eigenlijk weet je nooit waar je aan toe bent hier in Zuid-Afrika. Het is elke keer weer kijken wat er gaat gebeuren en dan anticiperen. Het weer veranderd elke dag wel vier keer. Wel een jas aan/niet een jas aan, wel een korte broek/niet een korte broek. Ik ben de laatste paar dagen niet helemaal fit, en dit kan heel goed het gevolg zijn van de weerswisselingen hier in Port Alfred.

Stage is nog steeds hetzelfde. Ingubo zit nog steeds vol mensen en dus niet in gebruik voor de Ingubo kinderen. We gaan er maar vanuit dat deze mensen hier onze hele stageperiode blijven zitten. Ze hebben het hier beter als nooit tevoren. Dus waarom zouden ze weggaan? We moeten elke dag weer zien hoe we het gaan aanpakken. Gelukkig was het deze week wel redelijk weer, dus konden we alles buiten ondernemen met de kinderen. Ik krijg steeds meer een zwak voor de kinderen van Ingubo. Iedereen stelt zich meer open en zo leer je elkaar beter kennen. Ze zijn zo lief en zo leuk om dingen mee te doen. Eerst dacht ik dat ik me niet zo verbonden zou gaan voelen met de kinderen, dat ik met een soort van ‘professionele’ afstand te werk zou gaan, zodat het afscheid voor mezelf en voor de kinderen niet te moeilijk zou worden later. Dit is toch wel heel moeilijk, maar je bent bezig met hechting en dat maak ik straks weer kapot door weg te gaan uit Zuid-Afrika. Voor de kinderen is het best heftig dat studenten komen en weer gaan. Steeds moeten ze vertrouwen, open stellen en weer loslaten. Ook hier zijn weer keuzes: Zal ik wel of niet een knuffel geven, zal ik me wel of niet onzeker opstellen, enzovoort. Alise gaat haar eindonderzoek doen over hechting. Over hoe de kinderen van de projecten het ervaren dat studenten komen en weggaan. Erg interessant en erg effectief om te onderzoeken.

Dit weekend wouden we met z’n drieën even wat leuks gaan doen. We hadden bedacht om met een boot een sea cruise te gaan maken. We hadden gelezen dat dit kon en dat je dan ook walvissen en dolfijnen kon spotten. Helemaal leuk! Nou bleek dat we die cruise pas konden gaan doen als we met 4 of meer personen waren. We hebben Bram en Mark meegevraagd(onze buurjongens) en die wilden wel. Zaterdag zou het gaan gebeuren, want het zou prachtig weer worden. Zaterdag morgen toen ik wakker werd, waaide het hard, was het bewolkt, dus niet het ideale weer om het water op te gaan. Ook hier was weer een overweging: Wel of niet gaan? Na een telefoontje kregen we te horen dat het niet mogelijk was het water op te gaan, door de harde wind en de hoge golven. Dikke pech dus. We kregen nog een kans om op zondag te gaan. Ik werd vanmorgen wakker, de zon scheen en geen wind. YES! Vandaag zijn we dus gaan varen in een soort van reddingspeedboot. Zouden we wel of niet walvissen en dolfijnen spotten? Eenmaal de grote, wijde mist boven zee gezien te hebben, hadden we daar niet zoveel hoop meer op. We zijn de zee opgebotst met de boot en hebben niks kunnen zien door de dikke mist die ons tegemoet kwam. Heel erg jammer, want meestal zien ze wel walvissen. Het was wel een leuk ritje, want we gingen hard en er waren hoge golven. Het was super koud, door de mist. De mensen die mee vaarden vertelden dat het water heel koud was en dat daardoor die mist zo bleef hangen boven zee. Doordat het water zo koud was, was er wel de kans dat we ook pinguïns konden gaan zien. Helaas hebben we ook die niet kunnen spotten. Op sommige plekken bleven we stil liggen kabbelen op het water. Dit deden ze zodat we misschien de walvissen konden horen. Ze geven harde geluiden die je van hele afstanden kunt horen. Helaas niks gehoord. We hebben uiteindelijk twee uren op de boot gezeten i.p.v. één uur als compensatie denk ik. We zijn nog een stuk de rivier op geweest en daar scheen de zon weer, dus dat was wel even genieten.